9.2.10

Προσεχώς!!


εκεί που η γοτθική ατμόσφαιρα συναντά τη μαύρη μαγεία

...

εκεί που ο Vincent Price συναντά τον E. A. Poe

...

"Most lovers are dead... The rest just lose their minds!"

...

ένα μεταμεσονύχτιο έργο σε τέσσερις(;) πράξεις

...

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου στις 12 το βράδυ

...

Για μια και μοναδική παράσταση

...

17.1.10

δεν έχoυν ακτές οι παγωμένες λίμνες



Komm in mein Boot, ein Sturm kommt auf und es wird Nacht
έλα στη βάρκα μου, η καταιγίδα πλησιάζει, καθώς νυχτώνει

Wo willst du hin, so ganz allein, treibst du davon,
πες μου που πας, έτσι μονάχος, φεύγεις απ' όλα μακριά

Wer hält deine Hand, wenn es dich, nach unten zieht,
ποιος θα σου πιάσει το χέρι, όταν κάτι θα σε τραβάει βαθιά

Jetzt stehst du da an der Laterne, mit Tränen im Gesicht
και στέκεσαι εκεί, στο φως του φαναριού, με δάκρυα στα μάτια
das Tageslicht fällt auf die Seite, der Herbstwind fegt die Strasse leer,
οι πρωινές αχτίδες πέφτουν στο πλάι σου, ο φθινοπωρινός αέρας θερίζει τους άδειους δρόμους

Jetzt stehst du da an der Laterne, mit Tränen im Gesicht
και στέκεσαι εκεί, στο φως του φαναριού, με δάκρυα στα μάτια
das Abendlicht verjagt die Schatten, die Zeit steht still und es wird Herbst..
το φως του φεγγαριού καταδιώκει τις σκιές, ο χρόνος σταματά, ένα φθινόπωρο..


Komm in mein Boot, die Sehnsucht wird, der Steuermann
έλα στη βάρκα μου, η νοσταλγία θα είναι ο τιμονιέρης μας
Komm in mein Boot, der beste Seemann, war doch ich,
έλα στη βάρκα μου, ο καλύτερος θαλασσοπόρος, ήμουν κάποτε εγώ

Jetzt stehst du da an der Laterne, hast Tränen im Gesicht
και στέκεσαι εκεί, στο φως του φαναριού, με δάκρυα στα μάτια
das Feuer nimmst du von der Kerze, die Zeit steht still und es wird Herbst..
η φωτιά σου πηγάζει απ' το κερί του, ο χρόνος σταματά, ένα φθινόπωρο..

Sie sprachen nur von deiner Mutter, so gnadenlos ist nur die Nacht,
μιλούσαν μόνο για τη μητέρα σου, τόσο αδίστακτη είναι μόνο η νύχτα
am Ende bleib ich doch alleine,
στο τέλος θα μείνω, το ξέρω, μόνος
die Zeit steht still,
ο χρόνος σταματά
und mir ist kalt...
κι εγώ κρυώνω...

Το τραγούδι είναι το "Seemann" των Rammstein, διασκευασμένο από τη Nina Hagen και τους Apocalyptica. Έτυχε να ακούσω τη διασκευή πρόσφατα και την ξαναθυμήθηκα καθώς περνούσε προχθές το τρένο από μία παγωμένη Chiemsee. Μου φάνηκε πως είδα ξεκάθαρα ένα γέρο ναυτικό να κάθεται ακίνητος στη βάρκα του, μέσα στον πάγο, και να περιμένει...

"Day after day, day after day
We stuck, nor breath nor motion
As idle as a painted ship

Upon a painted ocean"


Samuel Taylor Coleridge
"The Rime of the Ancyent Marinere"

25.12.09

Ο χρόνος στην άκρη του ουράνιου τόξου


Μετά από μερικές εβδομάδες απουσίας στο εξωτερικό του εξωτερικού για δουλειά, βρίσκομαι τελείως Εντός Τόπου και Χρόνου, πράγμα ασυμβίβαστο με μένα! Πρέπει να πιάσω ξανά το νήμα από εκεί που το άφησα, αλλά δυσκολεύομαι..

Δοκιμή.

«Άμα χάσεις ένα Μεγάλο κομμάτι του συμβατικού χρόνου, πρέπει για να ενταχθείς πάλι στους "κανονικούς" ρυθμούς, να τον καμπυλώσεις τόσο ώστε να έρθεις στο σημείο που θα ήσουνα ζώντας μια κανονική ζωή. Ή καλύτερα σ' ένα παράλληλο σημείο. Μεταφορικά, θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι σαν το τόξο του Οδυσσέα. Δεν αρκεί όμως να το λυγίσεις, πρέπει και να σημαδέψεις σωστά. Τώρα το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τον χρόνο καμπυλώνεται και ο χώρος. Περίεργα πράγματα. Τουλάχιστον ξέρω ότι θα βρεθώ σύντομα στο σημείο απ' όπου που ξεκίνησα.

Απέραντο λευκό ή απέραντο γαλάζιο. Το ουράνιο τόξο πάντως δεν αλλάζει χρώματα, μόνο φόντο αλλάζει...»


Δεν ξέρω αν έχει απασχολήσει κανέναν το ερώτημα αν αλλάζουν πιο γρήγορα οι άνθρωποι ή οι πόλεις. Ή, τι συμβαίνει όταν οι αλλαγές του μη φυσικού περιβάλλοντος στο πέρασμα του χρόνου, γίνονται πολύ πιο γρήγορα ή πολύ πιο αργά από τις αλλαγές μέσα μας.


Φεύγουνε γενιές ξεκομμένες από ένα περιβάλλον που άλλαζε τόσο γρήγορα, ώστε να χάσουν κάθε επαφή μαζί του και κατ' επέκταση με τον εαυτό τους. Έρχονται άλλες, κολλημένες σ΄ένα περιβάλλον που παραμένει βαρετά ίδιο και ακαλαίσθητο...


Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος σταμάτησε κάποια στιγμή να προσαρμόζεται στο περιβάλλον (ή να το προσαρμόζει στα μέτρα του).

Γιατί ανακάλυψε ότι έχει και άλλη μια ιδιότητα: να συνηθίζει!



"Στον ορίζοντα ξεκινάνε τα περίφημα δάση των Νίμπελούνγκεν. Οι μάγισσες, τα ξωτικά και οι δράκοι, δεν διασχίζουν πια τα ατελείωτα λιβάδια. Δεν ξέρω αν υπάρχουν όλα αυτά ακόμα. Πάντως, στο πρώτο μου βράδυ στο χωριό της φωτογραφίας, κάνοντας μια βόλτα στα στοιχειωμένα του σοκάκια, το μόνο φως που είδα ήταν στα μάτια ενός περίεργου πλάσματος που με κοιτούσε..."


Άμα πάρεις την απόφαση να σταματήσεις να συνηθίζεις όλα αυτά που δεν σου αρέσουν και να τα φτιάξεις από την αρχή, θα φαίνεται σαν να παραμένεις ακίνητος, ενώ τα πάντα γύρω σου τρέχουν. Όμως μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Εξαρτάται από την θέση του παρατηρητή.

19.11.09

Κρυφές σκέψεις κάτω από το φως ενός Supernova


Θεωρώ ως την ύψιστη μορφή τέχνης την ποίηση. Στην ποίηση συναντιούνται η απόλυτη Ομορφιά με την απόλυτη Αλήθεια. Θα τολμούσα μάλιστα να πω, ότι Ποίηση είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή κατά την οποία η Ομορφιά και η Αλήθεια ταυτίζονται και χάνονται στο απόλυτο της ύπαρξης τους.

Όπως, λοιπόν, εμπεριέχει η τέχνη, στην κορύφωση της, τον σπόρο της αυτοκαταστροφής της, θα έλεγα ότι η τέχνη γενικότερα εμπεριέχει τον σπόρο της λανθάνουσας ερμηνείας της (και στις δύο περιπτώσεις το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο - τίποτα).

Ενώ όμως ο πρώτος είναι αυθύπαρκτος, ο δεύτερος ακολουθεί τους νόμους της Κβαντομηχανικής. Δεν υφίσταται μέχρι να παρατηρήσει κάποιος την ύπαρξη του.

Επειδή όμως δεν είμαι κριτικός τέχνης συνεχίζω αντικαθιστώντας την λέξη "τέχνη" με την λέξη "λόγος" (δεν είναι αυθαίρετη αυτή η σκέψη, αφού το μέσο έκφρασης της ποίησης είναι ο λόγος, θεωρώ ότι ακόμα και στην πιο λιτή μορφή του προσπαθεί -μάταια ίσως- να ακολουθήσει τους κανόνες που την διέπουν).

Λέω, λοιπόν, πως ο λόγος εμπεριέχει τον σπόρο της λανθάνουσας ερμηνείας του και πως η ανάπτυξη αυτού ή όχι, εξαρτάται από τον παρατηρητή-αναγνώστη (φυσικά, μπορεί κανείς να παίξει και ο ίδιος τον ρόλο του παρατηρητή του εαυτού του).

Το παράδοξο αυτής της σκέψης είναι ότι εμπεριέχει την δυνατότητα (πιθανότητα) αυτοαναίρεσης της.

Το επικίνδυνο δε είναι, ότι κατ' αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να απορρίψει τα πάντα.

Το όριο αυτής της σκέψης είναι ότι επιτρέπεται κανείς να απορρίψει τα πάντα εκτός από την ίδια του την ύπαρξη. Την ανθρώπινη του υπόσταση.

"Μετά από μία έκρηξη Supernova υπάρχουν δύο πιθανότητες. Ή θα καταρρεύσει σε μία μαύρη τρύπα ή θα δημιουργηθεί ένα άστρο νετρονίων (τα λεγόμενα pulsars, παλλόμενες ραδιοπηγές)."

Δεχόμενος κανείς τα παραπάνω μπαίνει αρχικά σε μια διαδικασία συνεχούς επανεξέτασης, στην προσπάθεια να κρατήσει τις σκέψεις του σε μια δυαδική κατάσταση που περιγράφεται πολύ όμορφα με το νοητικό πείραμα του Schrödinger (αυτό με την γάτα).

Κάπου εδώ είναι που η ψυχολογία της μάζας πάει για μοναχικό περίπατο, οι δημοσκόποι οδηγούνται σε αυτοκτονία, τα μηχανάκια της AGP ανατινάζονται, οι διαφημιστές απολύονται και μια σειρά από τραγελαφικά γεγονότα οδηγούν στην κατάρευ.. Επειδή πλησιάζει και το 2012, πρέπει να σας καθησυχάσω. Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί.

Όπως λέει και ο κ. Μουρούλης στην μεταπτυχιακή του εργασία, είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο να κρατηθεί ένα σύνθετο αντικείμενο σε καθαρά κβαντικές καταστάσεις. Το σύνολο των αλληλεπιδράσεων (αν αναλογιστεί κανείς τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές) μπορεί να χαρακτηρισθεί αναρίθμητο.

Και συνεχίζει:

"Ένας άλλος τρόπος να προσεγγίσουμε το ζήτημα είναι να θεωρήσουμε ότι οι αλληλεπιδράσεις οδηγούν με μία συνεχή αυτο-μέτρηση της κβαντικής κατάστασης. Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι δεν είναι η παρατήρηση που μετράει, αλλά οι ακατάπαυστες αλληλεπιδράσεις όλων των κβαντικών καταστάσεων που εμποδίζουν μια ξεχωριστή κατάσταση από το να παραμείνει σταθερή.Για αυτό κάθε μακροσκοπικό αντικείμενο θα πέφτει αναπόφευκτα σε κλασσική κατάσταση- ακόμα και αν η εσωτερική κβαντική κατάστασή του αλλάζει ακατάπαυστα και είναι απρόβλεπτη. Με άλλα λόγια οτιδήποτε μεγάλο είναι σίγουρο ότι θα μοιάζει με κλασσικό και όχι με κβαντικό αντικείμενο."

Έτσι, λοιπόν, κάποιοι μοιάζουν αλλά δεν είναι...

Κι εμείς τους κρίνουμε με τη συμβατική μας σκέψη...

"Μετά από μία έκρηξη Supernova υπάρχουν δύο πιθανότητες. Ή θα καταρρεύσει σε μία μαύρη τρύπα ή θα δημιουργηθεί ένα άστρο νετρονίων (τα λεγόμενα pulsars, παλλόμενες ραδιοπηγές)."

Όταν η Ομορφιά και η Αλήθεια ενωθούν στην μικρότητα της Ανθρώπινης σου ύπαρξης τότε υπάρχει μόνο μία πιθανότητα.

Και ξέρεις ότι δεν θυσιάζεσαι για κανέναν, απλά γίνεται έτσι, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

9.11.09

Οδός 9. Nοέμβρη

Έχει πολύ ενδιαφέρον πως μπορεί να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία μιας χώρας μέσα από τα γεγονότα που συνέβησαν στις 9 του Νοέμβρη...

9.
Νοεμβρίου 1848

Blum als Barrikadenkämpfer in Wien, Lithographie von Louis Schmitt, 1849

Εκτέλεση του συγγραφέα-επαναστάτη-δημοκράτη Ρόμπερτ Μπλούμ (Robert Blum) στη Βιέννη. Αρχή του τέλους της γερμανικής επανάστασης του Μαΐου. Είχε προηγηθεί η παράδοση του επαναστατικού μανιφέστου των Γερμανών στους Βιεννέζους, σύλληψη και θανατική καταδίκη.

Hinrichtung Blums, Carl Constantin Heinrich Steffeck, 1848/49

"Mein teures, gutes, liebes Weib, lebe wohl, wohl für die Zeit, die man ewig nennt, die es aber nicht sein wird. Erziehe unsere – jetzt nur Deine Kinder zu edlen Menschen, dann werden sie ihrem Vater nimmer Schande machen. Unser kleines Vermögen verkaufe mit Hilfe unserer Freunde. Gott und gute Menschen werden Euch ja helfen. Alles, was ich empfinde, rinnt in Tränen dahin, daher nochmals: leb wohl, teures Weib! Betrachte unsere Kinder als teures Vermächtnis, mit dem Du wuchern mußt, und ehre so Deinen treuen Gatten. Leb wohl, leb wohl! Tausend, tausend, die letzten Küsse von Deinem Robert. Wien d 9. Nov. 1848 Morgens 5 Uhr, um 6 Uhr habe ich vollendet. Die Ringe habe ich vergessen; ich drücke Dir den letzten Kuß auf den Trauring. Mein Siegelring ist für Hans, die Uhr für Richard, der Diamantknopf für Ida, die Kette für Alfred als Andenken. Alle sonstigen Andenken verteile Du nach Deinem Ermessen. Man kommt! Lebe wohl! Wohl!"
(Το τελευταίο του γράμμα προς την γυναίκα του, AΠό
Robert Blum: ein deutscher Revolutionär, 1807-1848)

9. Νοεμβρίου 1918

Επανάσταση. Το τέλος της μοναρχίας. Φίλιπ Σάιντεμανν και Κάρλ Λίμπκνεχτ (Philipp Scheidemann, Karl Liebknecht). Η δημοκρατία της Βαιμάρης (9 Nοεμβρίου1918-30 Ιανουαρίου 1933). Μια επανάσταση που έμεινε στη μέση. Ο Λίμπκνεχτ δολοφονήθηκε δύο μήνες αργότερα μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ (Rosa Luxemburg).

9. Νοεμβρίου 1923

Η πρώτη προσπάθεια του Χίτλερ να πάρει την εξουσία. Το πραξικόπημα των Χίτλερ-Λούντεντορφ (Hitler-Ludendorff-Putsch) απέτυχε. Ημέρα γενεθλίων του 3ου Ράιχ.

9. Νοεμβρίου 1925

Δημιουργία των Ες-Ες (SS-Schutzstaffel), αρχικά ως μονάδα προστασίας του κόμματος των εθνικοσοσιαλιστών (NSDAP).


9. Νοεμβρίου 1938

Die Orthodoxe Synagoge Ohel Jakob in der Münchener Herzog-Rudolf-Straße nach dem Brandanschlag am 9. November 1938

Η „Νύχτα των Κρυστάλλων“ (Reichskristallnacht). Η αρχή του διωγμού των Εβραίων. Υπολογίζονται πάνω από 400 νεκροί, 30.000 οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αφορμή ήταν η δολοφονία ενός μέλους της NSDAP από τον Χέρσελ Γκρίντσπαν (Herschel Grinszpan), Εβραίο πολωνικής καταγωγής. Βέβαια ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορούσε να αφήσει "ανεκμετάλλευτο" ο Γκέμπελς (Goebbels). Το αυθόρμητο ξεσπάσμα του λαού ήταν άμεσο επακόλουθο...

9. Νοεμβρίου 1974

Conradt/Jahn, Holger Meins - ein Versuch - unsere Sicht heute, 1982 (Still) © Gerd Conradt, 2006

Μετά από 58 ημέρες απεργίας πείνας (κατά της απομόνωσης) πεθαίνει στη φυλακή (JVA Wittlich) το μέλος της πρώτης γενιάς της RAF Χόλγκερ Μάινς (Holger Meins) μετά από 35 σχεδόν μέρες αναγκαστικής σίτισης. Στο τελευταίο του γράμμα, αρχές Νοεμβρίου γράφει..."όλα γίνονται τόσο γρήγορα-γρηγορότερα από όσο γράφω. Ζυγίζω 46,8 κιλά. Χάνω καθημερινά 140-150 γρ. Παίρνω στην πραγματικότητα μόνο 400 θερμίδες. Το γουρουνάκι-γιατρός λέει 1200: τρεις κουταλιές των 400-είναι όμως αλλιώς: στην πραγματικότητα τρεις κουταλιές=400 θερμίδες " Πέθανε μετά λίγες μέρες, ζύγιζε 39 κιλά..

[Άσχετο: Ρούντι Ντούτσκε, πρωτεργάτης του φοιτητικού κινήματος του '60 στο Βερολίνο. Απόπειρα δολοφονίας του στις 11 Μαΐου του '68 από κάποιον ακροδεξιό (Μπάχμαν). Ο Ντούτσκε παρόλο που πυροβολήθηκε στο κεφάλι επέζησε. Μετά τη θεραπεία του (ανάκτηση μνήμης, ομιλίας) ήρθε σε επαφή με τον Μπάχμαν ο οποίος αυτοκτόνησε τελικά στη φυλακή. Ηθικός αυτουργός είχε θεωρηθεί από πολλούς ο (τότε μόνο) εκδοτικός όμιλος Springer καθότι η Bild χαρακτήριζε τον Ντούτσκε ως "απειλή για την Γερμανία". Ο Ντούτσκε πέθανε τελικά τον Δεκέμβρη του '79 λόγο των προβλημάτων που είχε από τον πυροβολισμό (κρίσεις επιληψίας κτλ.) Τέλος πάντων, τα γράφω αυτά γιατί διάβασα χθες τελείως τυχαία ότι ο υιός του Springer αυτοκτόνησε την ημέρα της κηδείας του Ντούτσκε σ' ένα παγκάκι στο Αμβούργο, δεν ενδιαφέρει μάλλον κανέναν, αλλά εμένα μου έκανε εντύπωση.]

9. Νοεμβρίου 1989

http://victorian.fortunecity.com/summit/871/mauer.htm

Freiheit ist ein Augenblick, seltsam und schön

Die Luft ist plötzlich anders, alles kann geschehen....

Aber Freiheit ist ein Augenblick, der bleibt nicht stehen

nachher kommt die Angst zurück, wie wird es weitergehen......


μικρά-μικρά
9. Νοεμβρίου 2001 : Ψήφιση του αντιτρομοκρατικού νόμου
9. Νοεμβρίου 2007 : Ψήφιση του νόμου περί "προστασίας" προσωπικών δεδομένων

5.11.09

Οι θλιβεροί τροπικοί και οι αόρατες πόλεις των επιθυμιών

Καταυλισμός των Ναμπικβάρα από τον βιβλίο του Κλωντ Λεβί-Στρώς "Θλιβεροί τροπικοί"

Με αφορμή τον θάνατο σε ηλικία 101! ετών του Κλωντ Λεβί-Στρώς (Claude Levy-Strauss), μεταφράζω, στο περίπου, ένα απόσπασμα από το βιβλίο του "Θλιβεροί τροπικοί" (Tropes Tristes)...

Να γράψω μόνο ότι είχε σπουδάσει φιλοσοφία, ήταν ένας εθνογράφος που περιπλανιόταν στα δάση του Αμαζονίου και θεωρούσε τον εαυτό του έναν "αρχιτέκτονα του χώρου, που προσπαθεί, μάταια, με τη βοήθεια θραυσμάτων να ανακατασκευάσει εξωτικές κοινωνίες". Δυστυχώς, όπου κι αν πήγαινε έβλεπε την παρακμή που είχε επιφέρει η επίδραση του δυτικού πολιτισμού. Επίσης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους γάλους διανοούμενους μετά τον Σάτρ.

„Ή υποστηρίζει ένας εθνογράφος τους κανόνες της κοινωνίας του, οπότε σ' αυτή την περίπτωση αποκτά ένα επιφανειακό ενδιαφέρον για άλλες κοινωνίες, ή αλλιώς ταυτίζεται πλήρως με αυτές, οπότε μειώνει την δική του αντικειμενικότητα σαν παρατηρητής, αφού -είτε το θέλει, είτε όχι- αρνείται μία κοινωνία για να μπορέσει να αφοσιωθεί στις υπόλοιπες."

Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω...

„Πιθανόν οι άλλες κοινωνίες να μην είναι καλύτερες από την δική μας, αλλά ακόμα κι αν υπάρχει η τάση να θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση σε θέση να το αποδείξουμε. Εάν όμως μπορέσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα ξένες κοινωνίες, τότε δημιουργούμε τουλάχιστον το μέσο, για να απαγκιστρωθούμε από τη δική μας, όχι επειδή είναι απαραίτητα κακή, αλλά επειδή είναι η μοναδική από την οποία πρέπει να κρατήσουμε κάποια απόσταση. Γιατί τότε θα είναι εφικτό, να ξεκινήσουμε με το δεύτερο μέρος της δουλειάς μας, δηλαδή τις γνώσεις μας περί των ξένων κοινωνιών, να τις χρησιμοποιήσουμε για την εύρεση κοινωνικών αρχών, οι οποίες μας επιτρέπουν να αλλάξουμε τις δικές μας συνήθειες. Γιατί είναι τελικά η δική μας κοινωνία, αυτή η οποία μπορεί πραγματικά να αλλαχθεί από εμάς, αποφεύγοντας τον κίνδυνο να την καταστρέψουμε, καθότι οι αλλαγές τις οποίες θα εισάγουμε, εμπεριέχονταν πάντα σ' αυτήν."

Αλλά επειδή τα βαριέμαι και λίγο αυτά, θα μεταφέρω και ένα απόσπασμα από τις "Αόρατες πόλεις" του Ίταλο Καλβίνο που μπερδεύει λίγο το "οι αλλαγές τις οποίες θα εισάγουμε, εμπεριέχονταν πάντα σ' αυτήν" ...

Στο κέντρο της Φεντόρας, της μητρόπολης από γκρίζα πέτρα, υπάρχει ένα μεταλλικό παλάτι, που έχει μία γυάλινη σφαίρα σε κάθε του δωμάτιο. Σε κάθε σφαίρα βλέπει κανείς μία γαλάζια πόλη, το μοντέλο μιας άλλης Φεντόρας. Είναι σχήματα που θα μπορούσε να είχε πάρει η πόλη, εάν δεν είχε γίνει, για τον άλφα ή βήτα λόγο, αυτό που βλέπουμε σήμερα. Σε κάθε εποχή υπήρχε κάποιος ο οποίος παρατηρώντας την Φεντόρα του τότε, φανταζόταν, πως θα μπορούσε να γίνει μια ιδανική πόλη, καθώς όμως έφτιαχνε τη μινιατούρα του, η Φεντόρα άλλαζε, δεν ήταν πια η ίδια όπως πριν, και αυτό που χθες ήταν ένα πιθανό μέλλον, σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι σε μία γυάλινη σφαίρα.

Η Φεντόρα έχει σήμερα στο παλάτι με τις σφαίρες ένα μουσείο: Κάθε κάτοικος το επισκέπτεται, διαλέγει μια πόλη μινιατούρα που εκπληρώνει τις επιθυμίες του, την παρατηρεί και φαντάζεται ότι καθρεφτίζεται στη λίμνη της Μέδουσας, που θα μπορούσε να μαζεύει τα νερά της βροχής (εάν δεν την είχαν αποξηράνει), ή ότι στο ύψωμα του Μπαλνταχίν διασχίζει το δάσος στο οποίο θα ζούσαν οι ελέφαντες (αν δεν τους είχαν εκτοπίσει από το φυσικό τους περιβάλλον) ...

"Στον χάρτη της αυτοκρατορίας σου, ω μεγάλε Καν, πρέπει να συνυπάρχουν και η μεγάλη Φεντόρα από πέτρα, αλλά και οι μικρές μέσα στις γυάλινες σφαίρες. Όχι επειδή είναι όλες εξίσου πραγματικές, αλλά γιατί όλες είναι εξίσου υποθετικές. Η μία κρύβει μέσα της αυτό που θεωρεί κανείς απαραίτητο, ενώ δεν είναι ακόμα , ενώ οι άλλες αυτό που οραματίζεται κανείς σαν εφικτό, το οποίο όμως ένα λεπτό αργότερα δεν θα είναι πια..."

18.10.09

Η παθητική φαντασία των άδειων χώρων


"Κάθε άνθρωπος έχει τουλάχιστον εννιά χαρακτήρες, έναν επαγγελματικό, έναν πολιτικό, έναν ταξικό, έναν γεωγραφικό, έναν σχετικό με το φύλο του, έναν συνειδητό, έναν υποσυνείδητο και ίσως έναν ακόμα ιδιωτικό χαρακτήρα. Ενώνονται μέσα του, αλλά και τον διασπάνε και δεν είναι τίποτε άλλο (ο άνθρωπος) παρά μία μικρή, από όλα αυτά τα ρυάκια δημιουργούμενη λίμνη, μέσα στην οποία καταλήγουν και από την οποία πάλι ξεπροβάλλουν, για να γεμίσουν, αφού ενωθούν και με άλλα ρυάκια, καινούργιες λίμνες.

Γι' αυτόν τον λόγο έχει κάθε κάτοικος της γης και έναν δέκατο χαρακτήρα κι αυτός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παθητική φαντασία των ακόμα άδειων χώρων.

Αυτός (ο χαρακτήρας) επιτρέπει στον άνθρωπο τα πάντα, εκτός από το ένα: να πάρει στα σοβαρά ότι κάνουν οι υπόλοιποι τουλάχιστον εννιά χαρακτήρες και ότι σ' αυτούς συμβαίνει. Με άλλα λόγια, δεν του επιτρέπει να παίρνει στα σοβαρά, αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να τον γεμίζει.

Αυτός ο (όπως πρέπει να παραδεχτούμε) δύσκολος να περιγραφεί χώρος, έχει στην Ιταλία διαφορετικό σχήμα και χρώματα από ότι στην Αγγλία, επειδή αυτό το οποίο ξεπροβάλει απ' αυτόν, έχει άλλο σχήμα και χρώματα. Αλλά είναι και παντού ο ίδιος, δηλαδή ένας αόρατος και άδειος χώρος, μέσα στον οποίο στέκεται η πραγματικότητα, όπως σε μια μικρή, κι από την φαντασία εγκαταλελειμμένη, χάρτινη πόλη."
(Robert Musil, μετάφραση hmm..na ich!)



Σκηνή Θεάτρου

(Ρίχνοντας τα ζάρια)

<Μη σφυρίζεται> στους ανέμους, στους ίσκιους - αν, σα θεατρίνος έγω ετοιμάζομαι να κάνω το τέχνασμα- να φέρω εξάρες- δεν υπάρχει τύχη πουθενά.
(Εκφωνεί την προφητεία, που ειρωνεύεται κατά βάθος. Ήταν τρέλα.)


Το πρόσωπο που, πιστεύοντας στην ύπαρξη του Απολύτου μονάχα, φαντάζεται ότι ζει παντού σ' ένα όνειρο (ενεργεί από μέρος του Απολύτου) βρίσκει ότι η Πράξη είναι ανώφελη, γιατί υπάρχει και δεν υπάρχει ταυτόχρονα τύχη -περιορίζει την τύχη στο Άπειρο- που, καθώς ισχυρίζεται, πρέπει κάπου να υπάρχει.
(Stephan Mallarme, μετάφραση Άλεξ. Ζήρας)

Λόγος

Κίνηση

Θέατρο


(Αφορμή η τελευταία ανάρτηση του "νοων...νοειτω". Δεν ξέρω γιατί μου ήρθαν αυτά στο μυαλό. Όπως και να έχει τα έγραψα.)

14.10.09

Salzburg 1945

Μουσική...



Η μνήμη, σαν κόσκινο. Φιλτράρει εικόνες, ήχους, συναισθήματα. Το υποσυνείδητο, σκηνοθετεί.

Ένας εικοσιτετράχρονος Βιεννέζος έχει στήσει το τρίποδο με την φωτογραφική του μηχανή στον λόφο των Καπουτσίνων μοναχών, πίσω από το μοναστήρι. Salzburg 1945. Φθινόπωρο. Τα σύννεφα αγκαλιάζουν τους λόφους γύρω από την πόλη. Αν είσαι τυχερός και τα δεις έστω για μια στιγμή να χάνονται, θα αισθανθείς το λευκό τους άγγιγμα. Η πόλη, σαν από παραμύθι, δεν ξέρεις αν θα είναι ακόμα εκεί όταν διαλυθεί η ομίχλη.


Η κάμερα, εκτός ελέγχου, ζουμάρει ασταμάτητα. Η εικόνα είναι θολή. Αλλαγή σκηνικού. Salzburg 1945. Φθινόπωρο. Οι συμμαχικές δυνάμεις έχουν εγκατασταθεί στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Αυτήν τη φορά, είναι όλα πραγματικά. Ένας Αμερικάνος στρατιώτης γράφει ένα γράμμα. Ένας άλλος διαβάζει εφημερίδα.


A letter a GI wrote home, November 1945

Dear Folks,

I don't have much to say except its really turning out to be a long war. It seems as if officers will be here forever, but surely our time will be coming soon. If I have to be over here I'd rather be in Germany than any other place because there when we want something we get it and here every one breaks their neck to make sure that the civilians are satisfied. Personally I don't care whether they have anything or not. If anything that I hate is some of these people to tell me how innocent they are of the war. I think much more of the one who admits that he was a Nazi and let it go at that. These Austrians if something happens to them or a little property is damaged more crying and gripping come off than anyone I have ever heard, simply because the army has to treat them as an ally. I don't know what I am but I'm strictly anti everything.

Two boys were killed ahead of us. Our wrecker is out day and night picking the wrecks up.

The division is supposed to come home in February so I should be with it, if I can't get there before then. As you well know, I'd give anything to come home, but as of right now I cannot so there is no need to cry about it.

Mother I sent you and Carolyn a little thing for Christmas. Some of the boys gave me some cigars to that was all I could get for Daddy. We are not allowed to buy any thing from the civilians.

Must go.

Love, Y. B.


"Rainbow Reveille", GI newspaper of the Rainbow Division, November, 1945.

"Hundred of pounds of food that otherwise could be utilized for feeding hungry Austrian transients, is being spoiled by GIs who unknowingly make the left over food on their plates unusable by scattering cigarette ashes over it and otherwise using their plates as ash trays. Mrs. Drubeck of the Red Cross Civilian War Relief agency asks that mess personnel co-operate by seeing that ash trays are provided on all mess hall tables, and that GIs refrain from denying some needy Austrians of food by making it unedible by careless smoking habits."


Η μνήμη, σαν κόσκινο. Φιλτράρει εικόνες, ήχους, συναισθήματα. Το υποσυνείδητο, σκηνοθετεί. Εγώ απλά καταγράφω. Κάποιος παρατηρεί την αντανάκλαση του χθες στο σήμερα..

Μουσική: Schubert (Serenata)
Φωτογραφία: Ernst Haas (Salzburg 1945)
Κείμενα: http://www.image-at.com/salzburg/index.shtml


16.9.09

XKCD


Για να χαλαρώνουμε λίγο... με τη βοήθεια του μοναδικού XKCD!!!

(κλικ για μεγέθυνση)







12.9.09

La Marée Haute



La Marée Haute
Lhasa

La route chante
Quand je m’en vais
Je fais trois pas…
La route se tait

La route est noire
À perte de vue
Je fais trois pas…
La route n’est plus

Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez

Mains de dentelle
Figure de bois
Le corps en brique
Les yeux qui piquent

Mains de dentelle
Figure de bois
Je fais trois pas…
Et tu es là

Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez

6.9.09

Pavement


Άλλο ένα σημαντικό και αρκετά παλιό τραγουδάκι. Λίγο πιο μελωδικό από το προηγούμενο που είχα βάλει... Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου γάτο, που κοσμεί το Βlog μου και όπως διαπίστωσα πριν από λίγο, όχι μόνο! Πάντα ακούω αυτό το τραγούδι πριν φύγω... Και κάποια στιγμή την άλλη βδομάδα, εντελώς ξαφνικά, θα πάρω τον προαστιακό, το lap top (με το γάτο μέσα) και θα κάνω 700 υπέροχα χιλιόμετρα. 700 υπέροχα αλλά και βαρετά χιλιόμετρα, γιατί ξέρω κάθε ποτάμι, κάθε λίμνη, κάθε λόφο, κάθε χωριό και κάθε καημό απ'έξω!



BOX ELDER
PAVEMENT


Wasnt the question you asked me
It wasnt the answer I gave
That made me feel like I was on a train
Was a distant voice
Made me make a choice
That I had to get the fuck out of this town
I got a lot of things to do
A lot of places to go
Ive got a lot of good things coming my way
And Im afraid to say that youre not one of them.

Last time I was there
You were out on the couch
Pressed into a little electric 2
It was the way that you smiled
Made me know at once
That I had to get the fuck out of this town
cause Ive decide to make a stand
And Im not gonna take your hand
Im taking the next bus outta here, Im gonna head for box elder, m.o.



Διαλεκτική της φύσης



"Und so werden wir bei jedem Schritt erinnert, daß wir keineswegs die Natur beherrschen, wie ein Eroberer ein fremdes Volk beherrscht, wie jemand, der außer der Natur steht - sondern daß wir mit Fleisch und Blut und Hirn ihr angehören und mitten in ihr stehn, und daß unsre ganze Herrschaft über sie darin besteht, im Vorzug vor allen andern Geschöpfen ihre Gesetze erkennen und richtig anwenden zu können." (Friedrich Engels, Dialektik der Natur)

(Σε κάθε μας βήμα θα θυμόμαστε, ότι δεν πρέπει να κυριαρχούμε επί της φύσης, όπως ένας κατακτητής επί ενός ξένου λαού, όπως κάποιος που βρίσκεται έξω από τη φύση - αλλά ότι ανήκουμε με σάρκα κι αίμα και πνεύμα σε αυτή και σε κεντρική θέση εντός της βρισκόμαστε, και ότι όλη μας η κυριαρχία επ' αυτής στηρίζεται στο γεγονός, ότι σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματά της, μπορούμε να διακρίνουμε τους νόμους της και να τους χρησιμοποιούμε σωστά.)

Έχει, τουλάχιστον, φιλοσοφικό ενδιαφέρον η σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Είναι όμως σημαντική για να βρει κανείς την απαρχή του οικολογικού κινήματος, όπως το βιώνουμε σήμερα? Υπάρχει οποιοδήποτε νόημα σε μία τέτοια αναζήτηση?

Γιατί, ενώ η παραπάνω φράση του Engels καταγράφει, 130 χρόνια πριν, την κυριαρχία του ανθρώπου επί της φύσης, καθώς και τους κινδύνους που παραμονεύουν την λανθασμένη του θεώρηση, οδηγηθήκαμε στα σημερινά "αδιέξοδα"? Ίσως η απάντηση να κρύβεται κι αυτή στην αρχική πρόταση. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος, παρόλο που έχει, σαν μοναδικό ον στη φύση, την ικανότητα να διακρίνει τους νόμους της, να μην κατάφερε ακόμα να τους χρησιμοποιήσει σωστά. Κι όμως αντί να κρατήσουμε το ότι ανήκουμε (mit Fleisch und Blut und Hirn) στη φύση, κρατήσαμε μόνο το ότι βρισκόμαστε στο κέντρο της.

Ανθρωποκεντρικές, λοιπόν, οι περισσότερες αναζητήσεις. Τα πρώτα κινήματα π.χ. στις αρχές του 20ου αιώνα για την "επιστροφή στη φύση" (γύρω στο 1920) οφείλονταν περισσότερο στις επιπτώσεις των πρώτων φυτοφαρμάκων στη γεύση των προϊόντων, διαφορές που τότε φόβιζαν τους γεωργούς. Δεν σκοπεύω όμως να απαριθμήσω τα διάφορα και σχετικά με τη φύση κινήματα που εμφανίστηκαν κατά καιρούς. Πιο πολύ θα με ενδιέφερε να έβρισκα ένα θεωρητικό υπόβαθρο το οποίο κατά κάποιο τρόπο θα τα συνέδεε μεταξύ τους. Δεν μπόρεσα να γεμίσω το κενό. Ιδιαίτερα περίεργο δε, μου φάνηκε το ότι δεν απασχόλησε ούτε καν τους θεωρητικούς της "σχολής της Φρανκφούρτης" (Horkheimer, Adorno, Marcuse, Habermas) που σημάδεψαν με την κοινωνιολογική/φιλοσοφική σχολή τους τον σύγχρονο, δυτικό τρόπο σκέψης. Κάποιες σκόρπιες αναφορές, δεν μου αρκούν. Ψάχνω κάτι παραπάνω. Τόσες αναταραχές, κοινωνικές επαναστάσεις σημάδεψαν την δεκαετία του '60. Μόνο ο ξεχασμένος στην Αμερική αναρχικός, Μπούκτσιν? Κοντεύει να τελειώσει η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση και οι εικόνες μόλυνσης που παρουσιάζουν οι μεγάλες πόλεις θα ήταν αδιανόητες για τον σημερινό ταξιδιώτη. Τα παιδιά των λουλουδιών, η σεξουαλική επανάσταση, οι εξωγήινοι που έχουν ήδη ετοιμάσει τις διαστημικές βαλίτσες τους είναι πιο σημαντικά θέματα. Τα πρώτα πράσινα, alternativ και οικολογικά κόμματα εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο. Πάλι η ίδια διαπίστωση. Η οικολογία εμφανίζεται σαν μία απλή προσθήκη σε μία αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική ιδεολογία. Ένας έξτρα μοχλός πίεσης χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα.

Βέβαια μέσα στο γενικό κλίμα των σεναρίων καταστροφής της δεκαετίας αυτής, προστέθηκε κάποια στιγμή και ο φόβος μίας πιθανά επερχόμενης οικολογικής καταστροφής. Σημαντικό ρόλο στην διάδοση τέτοιων σεναρίων έπαιξαν και οι εκδόσεις "ψευδοεπιστημονικών" βιβλίων όπως π.χ. το "Doomsdaybook" του Gordon Rattrey Taylors το 1970. Δύο χρόνια αργότερα (1972) ακολούθησε και η επιστημονική απόδειξη μέσω της μελέτης του ΜΙΤ "Τhe Limits of Growth" (τα όρια της ανάπτυξης) όπου έγινε μια προσπάθεια (με τη βοήθεια και των πρώτων υπολογιστών) δημιουργίας ενός μαθηματικού μοντέλου πρόβλεψης των επιπτώσεων της βιομηχανοποίησης, της αύξησης του πληθυσμού, της υποσίτισης, της εκμετάλλευσης των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, στην ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Η έρευνα αυτή χρηματοδοτήθηκε από το "Club of Rome", μια οργάνωση που δημιουργήθηκε από έναν Ιταλό βιομήχανο και έναν Σκωτσέζο ακαδημαϊκό το 1968. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, αν και αμφισβητήθηκαν (κάτι το αναμενόμενο και λόγο της πολυπλοκότητας του όλου εγχειρήματος) δεν ήταν καθόλου καθησυχαστικά. Υπό τις τότε συνθήκες προέβλεπε το μοντέλο ότι το περιβάλλον θα άντεχε μέχρι το 2100. Η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση της αμέσως επόμενης χρονιάς (1973) έκανε την ανάγκη εύρεσης εναλλακτικών μορφών ενέργειας και εφεύρεσης πιο φιλικών προς το περιβάλλον τεχνολογιών επιτακτική, ούτως ώστε να αποφευχθεί μία πιθανή μελλοντική κατάρρευση της παγκόσμιας (δυτικής) οικονομίας...
Κάπου εδώ είναι που ανοίγω το "Κεφάλαιο" του Marx και αρχίζω την αντιγραφή. Κεφάλαιο πρώτο: Το εμπόρευμα.


Επίλογος

Αρκέστηκα σε αναφορές πιασάρικων φιλοσόφων και αντιγραφές αποφθεγμάτων, δίνοντας ταυτόχρονα σημασία σε ξεχασμένα Best Seller και ξεπερασμένες μελέτες. Άφησα απ' έξω όλη την ουσία και την κορύφωση της οικολογικής σκέψης. Δεν αναφέρθηκα, ούτε καν επιγραμματικά, στα τόσο σημαντικά για την ποιότητα της ζωής μας επιτεύγματα της σχετικής με το περιβάλλον τεχνολογίας. Δεν ήταν αυτός ο αρχικός μου στόχος. Έχω όμως μια εκπληκτική ικανότητα να χάνω την ουσία. Να ασχολούμαι με το ασήμαντο. Νοιώθω την ανάγκη να απολογηθώ. Υπάρχει απλά εκείνη η στιγμή, εκείνη η ασήμαντη στιγμή που σταματάει για λίγο ο χρόνος. Είναι εκείνο ακριβώς κλάσμα του δευτερολέπτου που ένα ανεπαίσθητο και αδικαιολόγητο ρίγος σου αποσπά την προσοχή. Είναι εκείνη η τόσο αδιάφορη, για την ιστορία, στιγμή που μια αόρατη ισορροπία έχει μόλις σπάσει. Που ότι και να κάνεις είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Απλά δεν το ξέρεις. Και ξεκινάς για έναν πόλεμο που έχει ήδη τελειώσει.

(Το φάντασμα της μηχανής μ' έχει στοιχειώσει. Τα γρανάζια είναι ευτυχισμένα όσο γυρνάνε. Τα χάμστερ επίσης. Ο σοφός ασιάτης συνέχισε απερίσκεπτος το Έργο του. Δεν ένοιωσε το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι ακόμα χιλιάδες μίλια μακριά. Ο Δον Κιχώτης μου χαμογελάει. Μια καινούργια ψευδαίσθηση μόλις ξεκίνησε...)

1.9.09

Hμερολόγιο

Photobucket


(...) Δεν έχει σημασία αν περάσανε τριάντα χρόνια από τότε που πήγαινα τα καλοκαίρια στο χωριό. Τριάντα χρόνια και ακόμα δεν κατάλαβα, πως μπορούσαν να μένουν εκεί άνθρωποι και μάλιστα μόνιμα. Ευτυχώς που βρεθήκαμε μερικοί και σηκώσαμε κάτι τριώροφα, τα κλασσικά, ταράτσα/μπαλκόνι. Τι σημαίνει "δεν δένει με το περιβάλλον;". Τα όρια της πόλης πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Αλλά δεν καταλαβαίνω. Γιατί πρέπει να απολογούμαι για τα πάντα; Δεν φταίω εγώ που δεν κατάλαβαν ότι ήταν για το καλό τους. Δεν φταίω εγώ αν ερήμωσαν.

(...) Προσπάθησα αρκετές φορές να κόψω το τσιγάρο. Δεν τα κατάφερα. Θυμάμαι όμως κάθε μία ξεχωριστά. Ειδικά τώρα. Θυμάμαι τις πρώτες ώρες της στέρησης, τα νεύρα...

...ναι, τα νεύρα στο αμάξι, την κίνηση, αλλά και την αγαλλίαση όταν έβλεπα τη θάλασσα, τα πεύκα, τα...

Ω! Ένοιωθα πολύ καλύτερα χωρίς το τσιγάρο. Όμως δεν κρατούσε για πολύ. Το άγχος ερχόταν σιγά σιγά. Μια νευρικότητα. Ότι κάτι έχω αφήσει. Ότι κάτι μου λείπει. Κάθε μέρα γινόταν η αγωνία μου μεγαλύτερη. Ώσπου κάποια στιγμή έσπαγα.

Τι να τα κάνω τα τσιγάρα? Τα κλειδιά θέλω μόνο, τα κλειδιά. Γυρίζω πίσω...

(...) Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Ίσως να έχω χάσει τα λογικά μου, ίσως πάλι να φταίνε τα φάρμακα. Δεν έχει σημασία. Πάντως δεν μπόρεσα ποτέ να κόψω το κάπνισμα. Και δεν σταμάτησα ποτέ να γυρνάω στην πόλη.
(Αποσπάσματα από το "Ημερολόγιο ενός αστού")


Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι
ανήκουν κι αυτοί στην φύση που απεγνωσμένα προσπαθούν να προστατέψουν, ίσως κάτι να αρχίζει να αλλάζει.






Zurück zum Beton
(S.Y.P.H. 1980)

Ich glaub ich träume
ich seh nur Bäume
Wälder überall
Ich merk auf einem Mal
Ich bin ein Tier hier
ein scheiss Tier hier

Da bleibt mir nur eins:

Zurück zum Beton
Zurück zur U - Bahn
Zurück zum Beton;
Da ist der Mensch noch Mensch
da gibt's noch Liebe und Glück
Zurück zum Beton

Ekel Ekel Natur Natur
Ich will Beton pur
Blauer Himmel Blaue See
Hoch lebe die Beton Fee
Keine Vögel Fische Pflanzen
Ich will nur im Beton tanzen


31.8.09

Marionetten


Ο Agilulfo είναι ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται σε ένα βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο, που λέγεται "Ο ανύπαρκτος ιππότης". Βασικά είναι ο ανύπαρκτος ιππότης αυτοπροσώπως. Είναι τόσο πραγματιστής και τελειομανής, που έχει χάσει την ανθρώπινη του φύση. Σε πλήρη αντίθεση με τον Agilulfo βρίσκεται ένας άλλος χαρακτήρας που δεν έχει συγκεκριμένο όνομα, γιατί ο καθένας του δίνει κάποιο διαφορετικό. Αυτός ο τύπος είναι τόσο φευγάτος που χάνει συνέχεια την ταυτότητα του. Εκεί που τρώει π.χ. μια σούπα επικεντρώνεται τόσο σ' αυτό που κάνει, που κάποια στιγμή νομίζει ότι είναι το κουτάλι και βουτάει το κεφάλι του στο πιάτο.

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, το πρόβλημα με τον Agilulfo είναι ότι γίνεται, άθελα του, ενοχλητικός. Δεν τον θυμάμαι ποτέ σε κάποιο στρατόπεδο να κάθεται στη φωτιά μαζί με τους υπόλοιπους ιππότες. Απλά, καταλαβαίνει και αποσύρεται. Δεν έχει καν ιπποκόμο. Αλλά έχει σίγουρα ένα φίλο, εμένα.
Α! Να συστηθώ. Papageno.

Θέλω να ζητήσω εκ μέρους του συγνώμη (δεν μου εξήγησε τον λόγο) και να πω ότι αποσύρεται για λίγο. Έχει μια πολύ σημαντική δουλειά να κάνει. Δεν θυμάμαι τι μου είπε ακριβώς. Μου φαίνεται ότι πάει να σκοτώσει κάποιο δράκο ή να καπνίσει κάνα Holborn κάτω από την πυραμίδα του Χέοπα.

Τώρα που μείναμε οι δυό μας αγαπητέ μου αναγνώστη θα αναρωτιέσαι γιατί είναι ο τίτλος "Marionetten". Τα πράγματα είναι απλά. Ή εγώ είμαι η μαριονέτα ή εσύ. Θα ήταν πολύ σουρεαλιστικό να σου έλεγα ότι ισχύει το δεύτερο και να συνειδητοποιούσες ξαφνικά ότι κρέμεσαι από αόρατα νήματα που κινεί ένα αλλόκοτο πλάσμα. Αλλά μην ανησυχείς. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν αλλόκοτα πλάσματα. Ούτε καν αόρατα νήματα. Εγώ είμαι η μαριονέτα. Και το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να σου δείξω τον μαγικό κόσμο του "Marionettentheater Salzburg".





Άμα σου άρεσε το προηγούμενο, μπορείς να δεις και την αφεντομουτσουνάδα μου εδώ ...
http://www.youtube.com/watch?v=cjPTFAg-Mkk

26.8.09

Εκδίκηση


Ο δαίμονας μετά από χρόνια ακαμψίας γύρισε στην παλιά ξύλινη θέση του δίπλα στο πιάνο. Ήταν στολισμένη με εικόνες παρμένες από την κόλαση ή την αρρωστημένη φαντασία ενός ποιητή.

Πίεσε απαλά τα δάχτυλα του στα σκονισμένα πλήκτρα και μια μουσική προαιώνιου σκότους πλημμύρισε το δωμάτιο. Τα μάτια του έλαμψαν εκστασιασμένα από την ομορφιά του θανάτου, καθώς ανάβλυζε από μέσα τους μία δέσμη αίματος, μία ακατάσβεστη φλόγα πάθους για εκδίκηση.

Τα ζαρωμένα του δάχτυλα χόρευαν όλο και πιο έντονα πάνω στο πιάνο στον ίδιο μονότονο κι ακατονόμαστο χορό, καθώς η αγωνία ζωγραφιζόταν στο γέρικο πρόσωπο του, όπως στον επιδέξιο γλύπτη που σκαλίζει τον εαυτό του σ' ένα καθρέπτη.

21.8.09

Αν (R. Kipling)


Αν κάποιος δεν γνωρίζει το συγκεκριμένο ποίημα ας το διαβάσει πριν συνεχίσει... Ομολογώ ότι ούτε εγώ το ήξερα, αλλά το διάβασα λόγω της παραπομπής του Προμηθέα σε προηγούμενο σχόλιο. Γι' αυτό το έκανα copy και βρίσκεται κάτω κάτω... (το ποίημα όχι το σχόλιο).

Βέβαια πρέπει να πω εδώ ότι ο Kipling αρχικά είχε ονομάσει το κείμενο "Αν δεν" και είχε το ακριβώς αντίθετο νόημα, ενώ η τελευταία φράση ήταν βεβαίως η ίδια. Ο αρχικός στόχος του, αν και δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε, ήταν να το δημοσιεύσει στο ινδικό (κυκλοφορούσε και σε αγγλική έκδοση) περιοδικό αστρολογίας "Tattva Viveka" σε μορφή τεστ του στυλ "Βρείτε πόσο άντρας είστε". Ο αναγνώστης του τότε, θα είχε τη δυνατότητα για κάθε στροφή (που θα ήταν σε μορφή ερώτησης) να βαθμολογήσει τον εαυτό του σε μία κλίμακα από το 1 μέχρι το 5. Δυστυχώς όμως, όπως είπα και παραπάνω, το σχέδιο αυτό μπήκε τελικά στο συρτάρι, μαζί με το αρχικό κείμενο.

<Παρένθεση> Ο Rudyard Kipling γεννήθηκε το 1865 στην, αγγλοκρατούμενη τότε, Ινδία. Σαν συγγραφέας έγινε γρήγορα γνωστός ιδιαίτερα με το "The jungle book" και αργότερα με το "Kim". Είναι σημαντικό να πούμε ότι κατηγορήθηκε συχνά λόγο των απόψεών του για την αποικιοκρατία, της οποίας υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής. Βέβαια, πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι παρεξηγήθηκε παρά ότι κατηγορήθηκε. Απλά καθότι είναι περισσότεροι εκείνοι οι οποίοι αρκούνται στο να διαβάζουν κριτικές παρά τα πρωτότυπα (και μάλιστα γίνονται πολύ πιο φανατικοί υποστηρικτές των υιοθετημένων απόψεων από ότι οι ίδιοι οι κριτικοί) διατηρούνται τέτοιου είδους απόψεις μέχρι σήμερα. Οποιοσδήποτε διαβάσει το ποίημα του "The white man's burden" θα καταλάβει ότι ο Kipling, ναι μεν σημειώνει την τεράστια πολιτιστική διαφορά μεταξύ των λευκών, αποικιοκρατών Άγγλων και των Ινδών, χωρίς όμως κάποια ρατσιστική διάθεση, παρά μόνο για να υπενθυμίσει στους πολιτισμένους Εγγλέζους να φερθούν και πολιτισμένα, διατελώντας ανθρωπιστικό έργο στην περιοχή. Μία πρακτική η οποία δεν θα είχε θετικές επιδράσεις μόνο για τους γηγενείς, αλλά και για το μέλλον της αυτοκρατορίας. Η ιστορία τον δικαίωσε. Και όχι μόνο. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1907. <Τέλος παρένθεσης>

Συνεχίζοντας λοιπόν... Ο νομπελίστας, πλέον, Kipling, απογοητευμένος από τον δυτικό κόσμο και την συμπεριφορά των αποικιοκρατών (Άγγλων, Ισπανών, Αμερικάνων κτλ.) θεώρησε χρέος του, αφού δεν μπόρεσε να συνεισφέρει στον ειρηνικό εκπολιτισμό των "βαρβάρων", να βοηθήσει στην διαπαιδαγώγηση των απλών ανθρώπων του δυτικού κόσμου. Έλπιζε να τους αποτρέψει από τέτοιου είδους βαρβαρότητες στο μέλλον. Κάπου εδώ, είναι που ξανανοίγει και το συρτάρι που είχαμε αναφέρει και πρωτύτερα, με τα νεανικά του κείμενα. Το "Αν δεν" ήταν ότι πρέπει για το σκοπό του. Χρειαζόταν, βέβαια, κάποιες μετατροπές. Σαν συγγραφέας διεθνούς κύρους έπρεπε να προσαρμόσει το γραπτό του στα καινούργια δεδομένα. Και πιο μέσο είναι καλύτερο όταν έχεις έναν τόσο υψηλό στόχο, πέρα από την ποίηση. Μόνο που η ποίηση δεν θα είναι ποίηση αν δεν εξυμνεί το ωραίο, το μακρινό, το απλησίαστο. Ήταν τέτοια η δυναμική του κειμένου που αρκούσε η αφαίρεση της λέξης "δεν" από κάθε παράγραφο, για να χαθεί κάθε ίχνος μιζέριας και ανθρωπίλας, για να γίνει ένα μανιφέστο εξύμνησης των απεριόριστων δυνατοτήτων του ανθρώπου. Τόσο απλά! Έτσι πήρε το ποίημα την τελική του μορφή, όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Το "IF" του Kipling.

Το αν πέτυχε ή όχι κάτι ο Kipling δεν είμαι ειδικός να το κρίνω. Θεωρώ όμως ότι έκανε ένα λάθος. Δυστυχώς η ποίηση και τα νοήματά της γίνονται αντιληπτά περισσότερο από τους ευαίσθητους και τους ονειροπόλους (ακόμα και στην αμεσότητα του συγκεκριμένου ποιήματος). Όμως δεν ήταν αυτοί ο στόχος. Κατά τα άλλα, είναι αρκετοί εκείνοι που όταν διαβάσουν ένα ποίημα σκέφτονται..."πω πω κάνει και ομοιοκαταληξία!". Δεν είναι κακό. Το ότι η μουσικότητα ενός στίχου βρίσκει αποδέκτη είναι αρκετά σημαντικό. Απλά, χάνεται συχνά στην μετάφραση.

Θα ήταν καλύτερο, λοιπόν, να είχε κυκλοφορήσει, όπως ήταν και η αρχική σκέψη του Kipling σε μορφή quiz για life-style περιοδικά. Είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο θα το είχαμε διαβάσει όλοι, αλλά θα το μαθαίναμε κι απέξω, ενώ όλες οι γυναίκες θα το είχανε στην τσάντα τους, έτοιμες να τσεκάρουν τον ανδρισμό μας.

Υ.Γ.

Έπεσαν στα χέρια μου πρόσφατα οι σημειώσεις του Kipling σχετικά με το ποίημα αυτό. Περιλάμβαναν μάλιστα και (εδώ είναι το σημαντικό) κάποιες οδηγίες σχετικά με το quiz. Αναφέρει ότι η ιδιαιτερότητα του εν λόγο παιχνιδιού, είναι η δυναμική του. Δεν πρέπει να απογοητεύεται κάποιος όταν δεν τα πάει καλά. Μπορεί να το επαναλαμβάνει κάθε έξι μήνες. Θα ήταν, λέει χαρακτηριστικά, σημαντικό να φτάσει κάποιος στο σημείο να έχει σταθερά τουλάχιστον πέντε από τις δεκατρείς ερωτήσεις με υψηλό βαθμό. Η προαναφερθείσα δυναμική έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχει σημασία πιες από τις ερωτήσεις είναι κάθε φορά με την υψηλότερη βαθμολόγηση, παρά μόνο ο αριθμός τους. Είναι μάλιστα και καλύτερα να είναι διαφορετικές κάθε φορά, έως ότου αποκτήσει ο καθένας το δικό του σημείο ισορροπίας.

Ώχ! δεν μπορώ άλλο, με κούρασα. Σταματάω.




IF
IF you can keep your head when all about you

Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,
' Or walk with Kings - nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my sοn!

Julia Dream


"Julia Dream"

Sunlight bright upon my pillow
Lighter than an eiderdown
Will she let the weeping willow
Wind his branches round

Julia dream, dreamboat queen, queen of all my dreams

Every night I turn the light out
Waiting for the velvet bride
Will the scaly armadillo
Find me where I'm hiding

Julia dream, dreamboat queen, queen of all my dreams

Will the misty master break me
Will the key unlock my mind
Will the following footsteps catch me
Am I really dying

Julia dream, dreamboat queen, queen of all my dreams



28.6.09

Ουτοπική ελευθερία


Σημειώσεις στο περιθώριο. Στο περιθώριο της ελευθερίας μου. Της ελευθερίας του να είμαι σκλάβος του εαυτού μου. Των τεχνητών "θέλω" μου. Όλη μου τη ζωή προσπαθώ να ξεφύγω. Πνίγομαι. Θέλω να φωνάξω δυνατά, αλλά μου λείπουν οι λέξεις. Τις ψάχνω σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, στο διαδίκτυο. Μάταια. Άναρθρες κραυγές. Παντού. Μια κραυγή ότι απέμεινε κι από μένα. Θύτης και θύμα. Ειρωνεία. Εγκλωβισμένος αναπαράγω το τίποτα. Κοιτάζω στο άπειρο. Θολό τοπίο. Δεν υπάρχει εχθρός να πολεμήσω. Είμαι ελεύθερος!

Σημειώσεις στο περιθώριο.
Στο περιθώριο της ουτοπίας μου...

12.6.09

Kublai Khan


Ο Marco Polo περιγράφει μια γέφυρα, πέτρα προς πέτρα.

" Κι όμως, πια πέτρα είναι αυτή, στην οποία στηρίζεται ουσιαστικά η γέφυρα;" Ρωτάει ο Kublai Khan.

"Η γέφυρα δεν στηρίζεται στην τάδε ή στη δείνα πέτρα", απαντάει ο Marco, παρά μόνο στη γραμμή του τόξου που αυτές ορίζουν."

Ο Kublai Khan βυθίζεται για λίγο σκεπτικός στη σιωπή. Και τότε λέει: "Γιατί μιλάς, λοιπόν, για πέτρες; Το τόξο είναι αυτό που έχει σημασία."

Και ο Polo του απαντάει: " Χωρίς τις πέτρες δεν θα υπήρχε ούτε το τόξο."

Italo Calvino, Le citta invisibili.

9.6.09

I spy ...


Πάντα ήθελες να ανήκεις κάπου, όμως κανείς δεν σου έδινε σημασία. Θυμάσαι? Τους πίστεψες σε μια προσπάθεια να ξεπεράσεις τον φόβο της μοναξιάς σου. Μπορούσες να ξεχωρίσεις το ψέμα αλλά έπρεπε να πιστέψεις, να το δεχτείς με κάθε τίμημα. Να κρύψεις την αλήθεια βαθιά μέσα σου, να την κρύψεις από τον ίδιο σου τον εαυτό και τελικά να ξεχάσεις την ύπαρξη της. Και τώρα; Φοβάσαι να αντικρίσεις τον εαυτό σου. Μισείς όσους μπορούνε ακόμα να σκέφτονται ελεύθερα. Κι όμως. Έφτασες ψηλά, το ξέρω. Tο βλέπω. Σε παρακολουθώ. Σε χαζεύω από το παράθυρο της τηλεόρασης, διαβάζω για σένα στις εφημερίδες. Είμαι δίπλα σου και το ξέρεις. Προσπαθείς να ξεφύγεις, κρύβεσαι σε δήθεν αριστοκρατικές συνοικίες ανάμεσα στους όμοιούς σου. Προσπάθησα κάποτε να σε πλησιάσω. Και με κυνήγησαν. Προσπάθησα να σου μιλήσω. Δεν μ' άκουσες. Προσπάθησες να με προσηλυτίσεις. Όμως παραμένω ανένταχτος. Στο περιθώριο.

28.5.09

Σιωπή

Νεκροταφείο σε γκρι φόντο
Οπλισμένο σκυρόδεμα
Άοπλα παιδιά


Έλλειψη οξυγόνου
Σκέψεις σε κατάσταση σήψης
Διάσπαση των λέξεων σε άναρθρες κραυγές


Εγκλωβισμένες υπάρξεις αναπαράγουν το τίποτα
Ακίνδυνες, αλυσοδεμένες σκιές
Σιωπή