Κρυφές σκέψεις κάτω από το φως ενός Supernova

Θεωρώ ως την ύψιστη μορφή τέχνης την ποίηση. Στην ποίηση συναντιούνται η απόλυτη Ομορφιά με την απόλυτη Αλήθεια. Θα τολμούσα μάλιστα να πω, ότι Ποίηση είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή κατά την οποία η Ομορφιά και η Αλήθεια ταυτίζονται και χάνονται στο απόλυτο της ύπαρξης τους.

Όπως, λοιπόν, εμπεριέχει η τέχνη, στην κορύφωση της, τον σπόρο της αυτοκαταστροφής της, θα έλεγα ότι η τέχνη γενικότερα εμπεριέχει τον σπόρο της λανθάνουσας ερμηνείας της (και στις δύο περιπτώσεις το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο - τίποτα).

Ενώ όμως ο πρώτος είναι αυθύπαρκτος, ο δεύτερος ακολουθεί τους νόμους της Κβαντομηχανικής. Δεν υφίσταται μέχρι να παρατηρήσει κάποιος την ύπαρξη του.

Επειδή όμως δεν είμαι κριτικός τέχνης συνεχίζω αντικαθιστώντας την λέξη "τέχνη" με την λέξη "λόγος" (δεν είναι αυθαίρετη αυτή η σκέψη, αφού το μέσο έκφρασης της ποίησης είναι ο λόγος, θεωρώ ότι ακόμα και στην πιο λιτή μορφή του προσπαθεί -μάταια ίσως- να ακολουθήσει τους κανόνες που την διέπουν).

Λέω, λοιπόν, πως ο λόγος εμπεριέχει τον σπόρο της λανθάνουσας ερμηνείας του και πως η ανάπτυξη αυτού ή όχι, εξαρτάται από τον παρατηρητή-αναγνώστη (φυσικά, μπορεί κανείς να παίξει και ο ίδιος τον ρόλο του παρατηρητή του εαυτού του).

Το παράδοξο αυτής της σκέψης είναι ότι εμπεριέχει την δυνατότητα (πιθανότητα) αυτοαναίρεσης της.

Το επικίνδυνο δε είναι, ότι κατ' αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να απορρίψει τα πάντα.

Το όριο αυτής της σκέψης είναι ότι επιτρέπεται κανείς να απορρίψει τα πάντα εκτός από την ίδια του την ύπαρξη. Την ανθρώπινη του υπόσταση.

"Μετά από μία έκρηξη Supernova υπάρχουν δύο πιθανότητες. Ή θα καταρρεύσει σε μία μαύρη τρύπα ή θα δημιουργηθεί ένα άστρο νετρονίων (τα λεγόμενα pulsars, παλλόμενες ραδιοπηγές)."

Δεχόμενος κανείς τα παραπάνω μπαίνει αρχικά σε μια διαδικασία συνεχούς επανεξέτασης, στην προσπάθεια να κρατήσει τις σκέψεις του σε μια δυαδική κατάσταση που περιγράφεται πολύ όμορφα με το νοητικό πείραμα του Schrödinger (αυτό με την γάτα).

Κάπου εδώ είναι που η ψυχολογία της μάζας πάει για μοναχικό περίπατο, οι δημοσκόποι οδηγούνται σε αυτοκτονία, τα μηχανάκια της AGP ανατινάζονται, οι διαφημιστές απολύονται και μια σειρά από τραγελαφικά γεγονότα οδηγούν στην κατάρευ.. Επειδή πλησιάζει και το 2012, πρέπει να σας καθησυχάσω. Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί.

Όπως λέει και ο κ. Μουρούλης στην μεταπτυχιακή του εργασία, είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο να κρατηθεί ένα σύνθετο αντικείμενο σε καθαρά κβαντικές καταστάσεις. Το σύνολο των αλληλεπιδράσεων (αν αναλογιστεί κανείς τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές) μπορεί να χαρακτηρισθεί αναρίθμητο.

Και συνεχίζει:

"Ένας άλλος τρόπος να προσεγγίσουμε το ζήτημα είναι να θεωρήσουμε ότι οι αλληλεπιδράσεις οδηγούν με μία συνεχή αυτο-μέτρηση της κβαντικής κατάστασης. Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι δεν είναι η παρατήρηση που μετράει, αλλά οι ακατάπαυστες αλληλεπιδράσεις όλων των κβαντικών καταστάσεων που εμποδίζουν μια ξεχωριστή κατάσταση από το να παραμείνει σταθερή.Για αυτό κάθε μακροσκοπικό αντικείμενο θα πέφτει αναπόφευκτα σε κλασσική κατάσταση- ακόμα και αν η εσωτερική κβαντική κατάστασή του αλλάζει ακατάπαυστα και είναι απρόβλεπτη. Με άλλα λόγια οτιδήποτε μεγάλο είναι σίγουρο ότι θα μοιάζει με κλασσικό και όχι με κβαντικό αντικείμενο."

Έτσι, λοιπόν, κάποιοι μοιάζουν αλλά δεν είναι...

Κι εμείς τους κρίνουμε με τη συμβατική μας σκέψη...

"Μετά από μία έκρηξη Supernova υπάρχουν δύο πιθανότητες. Ή θα καταρρεύσει σε μία μαύρη τρύπα ή θα δημιουργηθεί ένα άστρο νετρονίων (τα λεγόμενα pulsars, παλλόμενες ραδιοπηγές)."

Όταν η Ομορφιά και η Αλήθεια ενωθούν στην μικρότητα της Ανθρώπινης σου ύπαρξης τότε υπάρχει μόνο μία πιθανότητα.

Και ξέρεις ότι δεν θυσιάζεσαι για κανέναν, απλά γίνεται έτσι, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...