Πάντα ήθελες να ανήκεις κάπου, όμως κανείς δεν σου έδινε σημασία. Θυμάσαι? Τους πίστεψες σε μια προσπάθεια να ξεπεράσεις τον φόβο της μοναξιάς σου. Μπορούσες να ξεχωρίσεις το ψέμα αλλά έπρεπε να πιστέψεις, να το δεχτείς με κάθε τίμημα. Να κρύψεις την αλήθεια βαθιά μέσα σου, να την κρύψεις από τον ίδιο σου τον εαυτό και τελικά να ξεχάσεις την ύπαρξη της. Και τώρα; Φοβάσαι να αντικρίσεις τον εαυτό σου. Μισείς όσους μπορούνε ακόμα να σκέφτονται ελεύθερα. Κι όμως. Έφτασες ψηλά, το ξέρω. Tο βλέπω. Σε παρακολουθώ. Σε χαζεύω από το παράθυρο της τηλεόρασης, διαβάζω για σένα στις εφημερίδες. Είμαι δίπλα σου και το ξέρεις. Προσπαθείς να ξεφύγεις, κρύβεσαι σε δήθεν αριστοκρατικές συνοικίες ανάμεσα στους όμοιούς σου. Προσπάθησα κάποτε να σε πλησιάσω. Και με κυνήγησαν. Προσπάθησα να σου μιλήσω. Δεν μ' άκουσες. Προσπάθησες να με προσηλυτίσεις. Όμως παραμένω ανένταχτος. Στο περιθώριο.
Χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουν σημασία οι λέξεις αν μοιάζουν ή όχι.Το νόημα είναι που μετράει. Και ως προς αυτό και εγώ με τη σειρά μου σε συγχαίρω για τις σκέψεις σου αλλά και για το ποστ σου.
Συνέχισε έτσι.Είναι πολλοί ακόμα σαν και εμάς.Δεν μένει παρά να κάνουμε τη σπίθα τους φλόγα.
Σ' ευχαριστώ καταρχάς και για το πρώτο comment! Σαν απάντηση διάβασε το επόμενο post. Ότι καλύτερο μπορώ να προσθέσω σ΄ αυτό που λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραια! Κι άλλο ωραιο μπλογκ! Συγχαρητηρια και καλωσορισες στο μπλογκοχώριον:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χρειαζομαστε. Χρειαζομαι τη σκεψη σου, δλδ.
Γεια σου Rodia, καλώς σας βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈδωσες ζωή, βλέπω, στο Blog..
Ότι θές ή ότι σκέφτεσαι δεν έχεις παρά να το γράφεις...