Ο Marco Polo περιγράφει μια γέφυρα, πέτρα προς πέτρα.
" Κι όμως, πια πέτρα είναι αυτή, στην οποία στηρίζεται ουσιαστικά η γέφυρα;" Ρωτάει ο Kublai Khan.
"Η γέφυρα δεν στηρίζεται στην τάδε ή στη δείνα πέτρα", απαντάει ο Marco, παρά μόνο στη γραμμή του τόξου που αυτές ορίζουν."
Ο Kublai Khan βυθίζεται για λίγο σκεπτικός στη σιωπή. Και τότε λέει: "Γιατί μιλάς, λοιπόν, για πέτρες; Το τόξο είναι αυτό που έχει σημασία."
Και ο Polo του απαντάει: " Χωρίς τις πέτρες δεν θα υπήρχε ούτε το τόξο."
Italo Calvino, Le citta invisibili.
Πολύ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆραγε πώς αφήσαμε τους εαυτούς μας να "γκρεμιστούν" έτσι;
Από πέτρες μιας στέρεας γέφυρας πολιτισμού,σκέψης,ποίησης,φιλοσοφίας κτλ καταντήσαμε να είμαστε σκέτα τούβλα ενός μουχλιασμένου και κακοφτιαγμένου τοίχου υποκρισίας,ματαιοδοξίας και παρακμής.
Με γέφυρα ή χωρίς,πρέπει πάση θυσία να βρούμε έναν τρόπο να περάσουμε και πάλι "απέναντι".Εκεί που η πραγματικότητα είναι περισσότερο φανταστική από ποτέ
Καλό είναι καπου καπου να γκρεμιζονται οι γεφυρες, να χορταριαζουν οι πετρες, να γυρνουν στη Φυση, να ξαναβρισκουν το μεγαλειο και τη δυναμη της, να ετοιμαζονται να τις ξαναλαξευσουν πιο εμπειροι μαστοροι γνωστικοι, να χτισουν νεα γεφυρια ανθεκτικοτερα και πιο ωραια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που, πολύ όμορφα περιγράφεις Rodia είναι, ας πούμε, σαν μια (ίσως αναπόφευκτη?/φυσική?) κυκλική διαδικασία. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρουμε ποτέ πόσο θα διαρκέσει, αλλά δεν έχουμε και συνήθως επίγνωση σε ποια φάση βρισκόμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι οι "πέτρες" χωρίς το "τόξο" ζούνε μες στην χορταριασμένη τους ανασφάλεια!
Ενώ, λοιπόν, ο Kublai Khan (Αυτοκράτορας, Εξουσία κτλ.) προσφέρει το όραμα του τόξου στις χορταριασμένες πέτρες, ο Marco Polo (ταξιδευτής, ονειροπόλος) ζητάει αυτό που λες κι εσύ "να τις ξαναλαξευσουν πιο έμπειροι μαστοροι γνωστικοί, να χτίσουν νέα γεφύρια ανθεκτικότερα και πιο ωραία..."
(Τώρα, ποιος είναι ο ρόλος της πέτρας κτλ.. είναι ακόμα ένα μεγάλο θέμα!)